ΘΑ ΕΛΘΕΙ Η ΜΕΡΑ, Η ΩΡΑ…

CARLOS BARBARITO

ΘΑ ΕΛΘΕΙ Η ΜΕΡΑ, Η ΩΡΑ…

Θα έλθει η μέρα, η ώρα –είμαι κενός,
θα πω–, καθισμένος κάτω από κάποιο σύννεφο μοναδικό
κάτω από κάποιον σχιστολιθικό ουρανό, ακίνητος και αδιάφορος.
Έξω από εμένα το σώμα μου

με τον μυελό του και την ιστορία του, το μυαλό μου

με το μισοκλεμμένο, το μισοπαραχωρημένο

 ταλέντο του. Εγώ,
πρόσωπο εξόριστο από τη σκηνή
μετά τη διεκπεραίωση τής μοναδικής μου φράσης που
της επιτράπηκε να μπεί στο σενάριο και να ξεχαστεί σχεδόν αμέσως.
Και τίποτα μέσα μου τότε δεν θα ευημερεί, δεν θα προκόβει.
Και όποιος με κοιτάξει θα δει πάνω μου
μιαν ασπράδα θαμπή, μιαν αίγλη απατηλή.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

******************************

LLEGARÁ EL DÍA, LA HORA…

Llegará el día, la hora –estoy vacío,

diré–, me sentaré bajo una única nube

bajo un cielo de pizarra, inmóvil e indiferente.

Afuera de mí el cuerpo con su médula y su historia,

la mente con su dotación a medias hurtada,

a medias concedida. Yo,

personaje expulsado de la escena

luego de haber pronunciado la única frase

permitida en el guión y olvidada casi enseguida.

Y nada en mí entonces será ya próspero, diligente.

Y quien me mire verá en mí

una torpe blancura, un falaz esplendor.